De patroontassen

De broer van mijn oma kreeg meerdere kinderen, waarvan twee, Piet en Jan, dagelijks werkten op de boerderij van hun vader. Zoals bij veel boerenhoeven, hoorde het uitbaggeren van de sloot tot hun vaste taken. Tijdens één van die klusjes, ergens eind jaren '50, deden ze een bijzondere ontdekking: een Nederlandse munitieriem met zes bijbehorende patroontasjes. Het moet duidelijk zijn dat deze riem ooit gedragen was door een soldaat, waarschijnlijk tijdens de hevige strijd rond het vliegveld in mei 1940, en na de chaos daar was achtergelaten of weggegooid.

Voor Piet en Jan was het vinden van dit oorlogsmateriaal natuurlijk een enorme sensatie. Het was alsof ze een stukje geschiedenis in handen hadden, verstopt in hun eigen achtertuin. Voorzichtig lieten ze de riem en de tasjes drogen, nadat ze jarenlang in het water en de modder hadden gelegen. Daarna kregen ze een ereplaats op de boekenplank van de boerderij, als stille getuigen van een woelige tijd die zij zelf nooit hadden meegemaakt.

Wat er uiteindelijk met deze vondst is gebeurd, weet ik niet precies. In 2016 had ik geen zicht meer op waar de riem en de tasjes terecht waren gekomen. Misschien zijn ze verloren geraakt, misschien koestert iemand ze nog altijd ergens. Bij een volgend gesprek hoop ik dat Piet en Jan hun herinneringen aan deze bijzondere vondst weer kunnen ophalen.

Wat deze eenvoudige voorwerpen zo waardevol maakt, is niet alleen het materiaal waaruit ze zijn gemaakt, maar het verhaal dat ze dragen. Het zijn tastbare bruggen tussen nu en toen — stille getuigen van mensen die leefden, vochten en soms alles verloren. In die vondst leeft de herinnering voort, een herinnering die we koesteren, omdat het verleden ons leert wie we zijn en waar we vandaan komen.

Op de foto hierboven een drietal Nederlandse patroontasjes vanuit mijn eigen collectie zoals destijds gevonden door Piet en Jan.