Normandie 2016
Een paar jaar geleden mocht ik met een groep vrienden afreizen naar Normandië. Het zou een reis worden om nooit te vergeten.
De hele groep had (en heeft) een grote fascinatie voor alles wat er voorafgaand en tijdens de Tweede Wereldoorlog zich heeft afgespeeld. Normandië neemt in deze roerige geschiedenis een nogal belangrijke rol in. Op 6 juni 1944 landen de eerste soldaten op de stranden van Normandie over een bijna 100 km breed front. Soldaten uit de USA, Canada, Engeland, Polen, de vrije Fransen en nog wat nationaliteiten (gezamenlijk de geallieerden strijdkrachten genoemd).
De slag om Normandië duurde van 6 juni 1944 tot 25 augustus 1944 en eiste ongeveer 425.000 slachtoffers. Hiervan ongeveer 209.000 geallieerden. Het aantal Duitse slachtoffers tijdens de slag van Normandië schat men op ongeveer 200.000 doden of gewonden.
Aangekomen in Normandie eerst inchecken in een hotel en vervolgens de stranden bezoeken. Eén van de bezoeken betrof ook de Amerikaanse begraafplaats vlak achter de stranden van Omaha beach bij Colleville-sur-Mer. Hier liggen 9.387 Amerikaanse soldaten die tijdens de Slag om Normandië zijn gesneuveld.
Duizenden witte kruizen met daarop duizenden namen van gesneuvelde jongemannen, tieners soms nog. Gesneuveld voor de vrijheid, voor onze democratie en onze rechtsstaat. Ik liep daar met een brok in mijn keel naam na naam stilletjes op te lezen. Deze mannen hebben nooit een leven na de oorlog kunnen opbouwen, geen kinderen kunnen krijgen of zien opgroeien, geen vrede mogen meemaken. En allemaal omdat de vrijheid, die onze generatie als vanzelfsprekend zou kunnen ervaren, door de bezetter was afgenomen. Deze mannen betaalden de hoogste prijs voor het bevrijden van andere landen waar ze nog nooit van hadden gehoord.
Lest we forget
Soms krijg ik het idee dat de huidige generatie vergeet wat er ruim 70 jaar geleden heeft plaatsgevonden. De Tweede Wereldoorlog heeft de Wereld meer dan 55 miljoen doden gebracht. Na de oorlog nam men gelukkig maatregelen om een nieuwe Wereldoorlog te voorkomen. Meer samenwerken (o.a. op Europees niveau) was het idee. Zou deze samenwerking die sindsdien van kracht is stand houden? Het lijkt mij dat samenwerken juist nu meer nodig is dan ooit. De toch redelijke stabiliteit die wij al jaren kennen blijkt meer en meer onder druk te komen staan. De verhoudingen tussen de grootmachten staan op scherp.
Gelukkig levert deze druk ook iets positiefs op. Tijdens de dodenherdenking en bevrijdingsdag van vorig jaar viel mij al op dat (vooral de jeugd) zich meer en meer realiseert dat vrijheid niet vanzelfsprekend is. De Nederlanders blijken (toch grotendeels) eensgezind de doden te herdenken en vrijheid meer dan ooit te willen beschermen. Ik voelde hierbij een samenhorigheid die (in plaats van afneemt naarmate de jaren verstrijken) op deze dagen alleen maar blijkt toe te nemen.
Uiteindelijk kan ik alleen maar dankbaar zijn voor onze duur betaalde vrijheid. Ik zal al die namen op die kruizen in ieder geval nooit vergeten.....
