Een klein gebaar
menselijkheid..
Mijn moeder vertelde mij ooit het verhaal dat haar vader, oftewel mijn opa, bij het station in Leiden een verwarde man tegen het lijf aanliep. De Joodse man, zo bleek later, was opgeroepen om zich te melden bij de Duitse autoriteiten. Hij zou op "werktransport" gezet worden in het buitenland (wij weten ondertussen wel beter). Ik denk dat dit een periode wat later in de oorlogsjaren moet zijn geweest toen de deportaties van Joden zich volop manifesteerden. De man had ervoor gekozen zich niet te melden, maar wist vervolgens niet wat hij hier mee aan moest. Wat waren immers zijn alternatieven? Waar naartoe moest hij vluchten? In die hopeloze gedachtenstaat trof mijn opa de goede man aan, zittende op een bankje op het station van Leiden. Mijn opa zag de man zitten en sprak hem aan. Waarschijnlijk zag mijn opa de hopeloosheid van de man uitgedrukt staan in de groeven van zijn gelaat. Na een kort gesprek nam de man mijn opa in vertrouwen en vertelde hem alles. Mijn opa wist dat ze niet op het station konden blijven en nam de man mee naar zijn woning. Daar kon de man even op adem komen en zijn gedachten op een rijtje krijgen. Na een korte periode (ik heb geen idee hoe kort) nam de man afscheid van mijn opa en oma en vertrok. Zover ik weet hebben mijn opa en oma nooit meer iets van hem vernomen. Ik kan alleen maar hopen dat de compassie van mijn opa en oma iets voor de goede man hebben betekent. Een klein lichtpuntje in een duistere donkere wereld........