Een klein gebaar

menselijkheid..

Mijn moeder vertelde mij ooit een aangrijpend verhaal over mijn opa. Op een dag, bij het station in Leiden, trof hij een verwarde man aan. Deze Joodse man was opgeroepen zich te melden bij de Duitse autoriteiten, waar hij op 'werktransport' gezet zou worden in het buitenland — iets wat we nu kennen als een tragisch eufemisme voor deportatie. Waarschijnlijk speelde dit zich af in een latere fase van de oorlog, toen de massale deportaties van Joden volop plaatsvonden.

De man had ervoor gekozen zich niet te melden, maar stond radeloos en hopeloos op een bankje te zitten, niet wetende waar hij heen kon vluchten of wat hij kon doen. Mijn opa zag het wanhoop in zijn gezicht en sprak hem aan. In het korte gesprek dat volgde, vertrouwde de man mijn opa toe wat er aan de hand was.

Weten dat ze niet lang op het station konden blijven, nam mijn opa de man mee naar huis. Daar kon hij even op adem komen, tot rust komen en zijn gedachten ordenen. Na een korte tijd namen de man en mijn opa en oma afscheid. Zover ik weet, hebben ze nooit meer iets van hem vernomen.

Ik kan alleen maar hopen dat die paar uren van compassie en warmte, in een tijd vol duisternis, voor die man een klein lichtpuntje waren.