IJzeren kruis

Slag om Vliegveld Valkenburg Zh - mei 1940

Tijdens de slag om Valkenburg, Zuid-Holland, vielen er veel slachtoffers aan beide kanten. In het dorp, bij het kerkplein, stond een schoolgebouw dat al snel werd ingericht als opvangplaats voor gewonden. Op de muren schilderde men een groot rood kruis, in de hoop dat het pand zou worden gespaard van de Nederlandse granaten die vanuit het duingebied op het vliegveld en het dorp werden afgevuurd.

Gezien de hevige beschietingen en zware gevechten raakten de lokalen al snel vol met gewonde soldaten en burgers. Eén verhaal van een ooggetuige is mij altijd bijgebleven: de persoonlijke getuigenis van Ds. Veldkamp, de dominee van het dorp.

Hij bezocht de gewonden in het gebouw om hen troost te bieden. Op een bed lagen twee zwaar gewonde militairen naast elkaar — een Nederlandse soldaat van het 4e Infanterie Regiment en een Duitse Wehrmacht-soldaat van Infanterie Regiment 47. Beiden hadden niet lang meer te leven.

De dominee sprak met de Nederlandse soldaat over God, Jezus en de liefde voor Hem, zelfs temidden van de chaos en ellende om hen heen. Plotseling richtte de Duitse soldaat, die had mee geluisterd, zich tot de dominee met de woorden:

Aber ich kennen den namen

De dominee draaide zich om en keek de Duitser aan. 

De man was zwaargewond, tranen stroomden over zijn gezicht. Hij wist dat hij zou sterven, maar toen hij de naam Jezus hoorde, voelde hij herkenning. Ook hij wist dat hij veilig was bij zijn Herder, Jezus Christus. Hij vroeg de dominee om met hem te bidden.

Toen ik dit voor het eerst hoorde, raakte het me diep. Twee soldaten — vijanden in het leven, maar in hun laatste strijd twee mensen die rust vonden bij hun Verlosser. Twee mannen die wisten dat hun aardse leven ten einde liep, maar toch niet verbitterd hun laatste adem uitbliezen.

Nee, ze lieten los, in de hoop op hun verlossing, en omarmden de liefde waarin ze vertrouwden. Wat een immense genade is dat!

In het schoolgebouw lag nog een andere Duitse soldaat. De dominee bezocht ook hem, maar deze man wilde niets weten van Jezus. Zijn enige geloof was het geloof in Adolf Hitler.

Hoewel ook hij wist dat hij ging sterven, was hij trots op het feit dat hij stierf voor Hitler. Hij vertelde vol overtuiging dat hij nu zeker het IJzeren Kruis zou ontvangen.

Ook dit verbaasde mij. Het liet mij zien dat er mensen zijn die, zelfs in hun laatste momenten, blijven vasthouden aan aardse overtuigingen — vaak gebaseerd op misplaatste trots.

Wie zou er nu beter af zijn geweest? De Duitse soldaat die stierf met het oog op het kruis van Jezus, of degene die stierf met vertrouwen in het kruis van Hitler?

Die keuze laat ik aan jou over.